Όταν η φλεγμονή του πολφού μείνει αθεράπευτη , συνεχίζει να επεκτείνεται και καταστρέφει σταδιακά ολόκληρο τον πολφό. Έτσι τα μικρόβια και οι τοξίνες τους γεμίζουν το χώρο που κάποτε υπήρχε ο πολφός του δοντιού. Στη συνέχεια τα μικρόβια βγαίνουν και έξω από το δόντι και αρχίζουν να καταστρέφουν και το οστό, γύρω από τις ρίζες του. Στην πορεία τους αυτή επεκτείνονται όπου βρουν πιο εύκολη δίοδο. Έτσι αφού καταστρέψουν άλλοτε πολύ κι άλλοτε λιγότερο οστό, βρίσκουν διέξοδο προς τα ούλα. Τότε τα ούλα πρήζονται και ίσως σε κάποιο σημείο τους δημιουργηθεί κάποιο συρίγγιο, από όπου βγαίνει το πύο, εκτονώνοντας το πρήξιμο.

Τα συμπτώματα της νέκρωσης των νεύρων ποικίλουν. Συνήθως όταν τα μικρόβια επεκτείνονται μέσα στον πολφό , το δόντι πονάει έντονα και σταθερά, ενώ όταν το αγγίζουμε έστω και ελαφρά , ο πόνος εντείνεται.

Όταν η φλεγμονή επεκταθεί και στο οστό, το δόντι πονάει σταθερά, αλλά ίσως κάπως λιγότερο. Το δόντι πονά και πάλι στο άγγιγμα και φυσικά στη μάσηση, αφού κάθε φορά που πιέζεται το δόντι , οι ρίζες του πιέζουν το  σημείο της φλεγμονής.

Τέλος όταν τα μικρόβια περάσουν πια στα ούλα, γίνεται εμφανές το οίδημα (πρήξιμο) στα ούλα κοντά στο δόντι και πολλές φορές το οίδημα φαίνεται και εξωτερικά στο μάγουλο.

Κάποιες φορές βέβαια το οίδημα προχωρά όχι προς τα ούλα, αλλά προς το εσωτερικό των ιστών. Αυτό μπορεί να γίνει επικίνδυνο, γιατί το οίδημα μπορεί να αποφράξει τις αεροφόρες οδούς ή τα μικρόβια να μεταφερθούν σε άλλους ιστούς όπως την καρδιά ή τον εγκέφαλο.

Η θεραπεία της νέκρωσης του πολφού είναι φυσικά η ενδοδοντική θεραπεία (απονεύρωση) του δοντιού. Κάποιες φορές που τα συμπτώματα επιμένουν ή επανεμφανίζονται μετά την ενδοδοντική θεραπεία , τότε η λύση είναι η ακρορριζεκτομή του δοντιού.